Baldırı çıplak

neresinden tamamlamağa kalksan

yarım kalmışlığı bitmiyor

neresine dokunsan

sökülüyor yırtık pırtık

yeniden dokuyamıyorum

tezgahıma göz değmiş

söyleşemiyorum

dilim damağımda kurumuş

közleşemiyorum

kapıları kapalı hanla

dertleşemiyorum

yıkılmış duvarlar geliyor

üstüne üstüme

kalelerim delik deşik

şahı merdan

ser peşinde

santranç tahtasına dönüşür

tarihsel düttürüm benim

dedi karakedi

uykularını öykülerine bindirip

düşlerini yeniledi

moraran geçmişin

küllenmişliklerini

üfleyip dağıttı

bu ne ağıttı ya rap

bu ne çılgın kavga yeri

kartacalı serdengeçtinin biri

imparatora başkaldırıp

sürdü

kısrağını savaş yerine

filler tutsak olmuş buzlu bayırlara

dağları geçit vermiyor alpin

kış bastırmış

kara yaz üstüne

kar tepeleme geliyor

hannibalde umud

bala sürülmüş baldıran otu

dilim dilim

yalın yalın

ayazı kurumuş

yüzdeki çizgilerde

köle orduları aman vermiyor

gladyatörleri yenik düşmüş meydanlar

sessiz çığlıklar yapışmış aslan yelelerine

romanın yanık etekleri sancılı telaş içinde

sallanıyor arenaları yücelten mermer ayaklar

yıkıldı yıkılacak deye beklenen devr i saltanat

bir türlü yere çökmüyor

diz kapaklarına

yamanmış

yaman

yama

kölelik

rıhtımlara yanaşıyor

afrikanın kara derili gücü

tabur tabur yürüyor

düşmanın düşmanına

asyanın sahteyan derisi

vur ha vur

urun ha urun

çeliğe su veridi verileli

görmedi böylesi direniş

böylesi çarmıha geriliş

böylesi ilaha yalvarış

böylesi ilahi tükeniş

yarılıp da karnı koca kıtanın

yutuverdi

başı kalkan

yüreği ceylan sürülerini

doğunun yakınından trakyadan

şahlanıyor kavganın kıratı

döğüşlerin zanaatı

sanatlanıyor

spartaküste

meydan erlere

deriler yerlere seriliyor

duvarlarına yazılıyor boylu boyunca

romadan kostantinapola

kazınıyor esirler dünyasına

kızıl kara

“Benim olan senin, senin olan benimdir”

biz demeyi öğreniyor

korku sidiğini atanlar

ve

bir kavgadır başlıyorki

bir sevdadır sarıyorki

uzağı yakınlıyorki

varma gitsin

sarma gitsin

sorma yitsin

binlerce yıllık güven güvence

bir mevsimde kora dönüşüyor

eteklerinde vezüvün

napoli yangın içinde

roma endişeli

bekleyişe umud da eklenince

umuda isyan bayrağı yelelenince

deme gitsin

deme

de

bu ne şahlanıştır yarap

şahı al aşağı eder

bu ne dalgalanıştır yarap

gölü tufan eyler

bu ne kalleş vuruş

bu ne sırta hançer

bu ne köle ruhtur

yenilgiyle biter

piyonlaşır

vezirler

reziller

kanları kurur

çarmıha gerilenlerin

çivili ayalarında

ağıtlar asılı kalır gökyüzünü yırtan

fırtınalı akşamda

esirler ordusu

esir alınır

muzaffer roma sokaklarında

çiğerleri aç köpeklere parçalatılır

isyan nisyana dönüşür

nisyan kına sokulur

doğunun vadedilmiş güneşinde

iki dirhem gümüşe satılır yüce insanlık

son lokmaların paylaşıldığı

dost sofralarında

dost sofralarında kelleler satılır

iki kadeh rakıyla

dost sofralarında maskelenir yüzler

iki yüzlü takıyla

dost sofralarında düşman kol gezer

açlık tokluğa yenik düşer

dost sofralarında

düşmanlık pazarlanır

karakedi gerindi

vazgeç, mezelenmeğe değmez dedi

gevezelenmeğe hiç meyletme

sür atını şaha kalksın

taş kaleden öteye

aş kendi sınırlarını

sinir uçlarına hakim ol

sabrı terketme

atmışdört karede gez

izini belletme

sırrına ser ver

sırra kadem basma

sırları dökük aynalara yaslanma

demire su ver paslanma

paslanma

paslan

pas

pas verme

paslanmış yüreklere

ve sürdü

baldırı çıplak son piyonu

kara kareye

kıstırdı şehin şahı

mat dedi

mat

maaatt !

Volkan Kemal

Tek başına

Tek başına geldik dünyaya

ikiz üçüz dördüz doğsak da tek anadan

Tek başına çekip gideceğiz tüm babalar gibi

babalaşamadan..

Tek başına çektik doğum sancılarını,analaştık

Tek başına ilk sesli çığlığı

sessiz bir gözyaşına dolayıp

haykırdık yüzüne zalimin

kulağımıza sela veren olmadan

Tek başına ahkam kestik

Südümüzü helal edemezdik

kızımızı döğmeden dizimizi nasırlaştırıp

Töreledik terbiyeledik

esir aldık ruhlarını çocukluğumuzun..

Tek başına kalakaldık kara tahta önlerinde

Dilimizi yuttuk tekleşerek

Eğitildik eğilerek

Bükülerek dizildik karşısında erkin

kaçarak yenildik

huzurunda karanlığın..

Tek başına kaldık dağ başlarında

Sis yığını bile bulutlaşmadan

dağılmaz deseler de

Tek başına anlam yükledik

salladık başımızı caresiz

Yıktık gökyüzünü asırlık çam gölgesine

Dinledik umarsız tarihsel düttürüleri

anlatılan bizim öykümüz olmasa da

Tek taraflı sevdik

gözlerimizle konuşmaktan kör olduk

Eli elimize değse heyecandan buharlaşacaktık

Aşk denen fırtınayı yüreğimizdeki

inleyen çınara bağladık

Bir tas bile içmeden sevda pınarından

çağlayanlar gibi

dertli dertli ağladık..

Tek başına kaldık aç sefil perişan

İliklerimiz kurudu tek başına

Tek başına care ürettik emekleyerek

Umud dolu halatlar örüp

indik Yusufun kuyusundan aşağı

Tek başına karanlık dünyaya açtık gözlerimizi

tek başına...

Tek başına kazandık meydan savaşlarını

Tek başına akıttık anlamsız gözyaşlarını

Tek mermi atmadan zaferleştik tarih sayfalarında

Tek başına çalıştık öğündük vede güvendik

kime neden niçin sormadan

Tek bayrakla koca vatana don biçip

tek dilde ezberledik kitabı

Tek adama boyun eğdik

Tek kanda asilleşip tek devlete köleleştik

Tek güneşe döndük yüzümüzü

Tek tanrıya secde edip tek renkle boyadık gözümüzü

Tek satır okumadan anladık kutsanmış tek kitabı

Huşu ile dinledik okunan her mavalı

Her tek kalışta bir tek kadehe sarılıp

teke tek döğüştün devlerle

Yenilgi nedir bilmeden Süleymanlaştın

Be hey küheylan !

Tek başına kaçıp gideceğiz

acı açlık çekmiş

vede yavrularını yemiş

tüm analar gibi

İskele babalarına inad

sahipsiz sahillere yüzeceğiz

Pusulayı dümeni fırlatıp

tek başına ayakta durabilmek için

limansız bir yelken direği gibi

Ayrıcalık sandık her yalnız kalışı

Tükeniyoruz diye aradık

Boşa çırpınışı

Bir çift nefes alışı

Bir dünyaya değişmeden

Tek bir çukurda derinleştik..

Sakın korkma tekbaşına

kendinle yapayalnız kalmaktan

Unutulurum diye hayıflanıp

ölüm telaşına kapılmadan

Sök at sırtından eskimiş kirlerini

Aç sayfalarını yaşanmamışlığın

Oku yepyeni bir dille geleceği ezbere bulaşmadan..

Tek başına yazdım ben bu satırları

Yalnızlık tanrıya mahsus diyenlere inad

küçülüp insan kalabilmek

vede sesi kesilmişlere dil olup

çoğalabilmek için

Volkan Kemal

13 November 2008

Kadınlığın bedeli

Üzerine antika pul yapıştırılmış

bir zarfa koydum elimin terini

yüreğimin erini

görülmüştür damgası yemiş

vede

menzilini yitirmiş yollardayım

tatar arabalarının dingiline gizledim sözlerimi

aç

yırt

oku beni

gözyaşlarımla suladım dizelerimi…

dedi, karaları sırlaşmış

yarım asırlaşmış

arlanmış darlanmış paklanmış

karakedi

oku beni dedi  ısrarla

okunacak kitaplar sırasına koy beni

ciltlerimi başucu

kapaklarımı ayakucuna yasla

aç sayfa sayfa

diz önsözü yazılmamışlarla

satır aralarındaki

mavi gizde bul beni

duvarlama sakın

azarlama

gardiyanım olma

kanunlayıp nizamlayıp yasaklama beni

toplatma yığın yığın

yakma sayfa sayfa

soba baca

karartma

kurum

zulüm

takibe uğratma beni..

sevgiden yana yaz

aştan yana oku

sevişmekten yana

kalmasın en gizli koku

utanç duvarlarını yık

ahlak tüccarlarına madik at

ucuza kapatıp korsana satma beni

yasakları del

dillere kardeş ol

tercüme odalarına

hapsetme beni

oskarı geç

okuyucunu seç

isyan kalpaklı

serdengeç

erleme derleme serleme

sersemletme beni

öykülenir destanlanır

müzelerde hanlanır

külhanlanırım

şahı merdan

argoyla yayılmış

divanım

divane

delişmen sevdalanırım

katar katar kervanlanır

arafatta nallanırım

nallanır

allanırım

pullanırım

yare yollanırım

yollanır

yol...

okuyla bitti son sözü

oku !

oku menziline

kilimi yarine doku

bedelini öde, bedelleş

açıl saçıl, güzelleş

yasaklarla cebelleş

dedi, durdu serseri kedi

dizgi makinasından yeni çıkmış gözlerini

satır başına çevirdi

mürekkebi kurumamış zarfa ilişti

dudağındaki tadı zencefilleşti

açıldı gamzelerinin baharı

saçıldı gülücüklerlerin

karanfil kokuları

demli çayla yudumlandı

en ince dokuları...

dişiliğine bir peri masalı ekledi :

ülkenin birinde

badem dudaklı

kara bir kız yaşarmış

tanrı vergisi rastıklı

dantel işlemeli yastıklı

derme çatma kasnaklı vede yaşmaklı

bir anası varmış

bağlamış karakızı

bileğinden demire

tutsaklamış on emire

bir deli dumrula sevdalanmasın diye

gel zaman gitsin aman

karakızın bileği çatlatmış kör demiri

soyutlamış on emiri

binmiş bir ak kısrağa

kanatlanmış aya

mehtaplaşan yüzüne

destanlaşan sözüne

mistik bir göz eklemiş

sularda aynalaşıp

kendine mest olan

efsaneye dönüşmüş...

işte

o zamandan beri

arzda mahsur kalan

aybaşında dişiler

ödermiş kadınlığın

döllenme bedelini

döllenme dölle

döl yatağın kurumasın

kuruma

kuru

kur

kurgula

durma

vurgula

kalem kalem

satır satır

ur gitsin!

Volkan Kemal

Yarımlık’dan

Photo by: Shirin Neshat :Women of Allah

Delişmen ‘sevdalıma’ mektuplar..

  

                            

İnternetin ortaya çıkmasıyla bozuldu sihiri; nerelerde kaldı o el yazılarıyla desenlenmiş, gülkurusu kokularına, dudak izleri, gözyaşları sinmiş gizemli mektuplar.? Nerede kaldı o hıçkırıklar, kulak çınlamalarıyla bekleyişler; her kapı vuruluşta yürek kopmaları, postacıya gönül koymalar.. nerede kaldı?

Geriye dönüş imkansız gibi görünse de, geçmişin anılarını tazeliyorum ekrana takılı gözlerimi oğuşturarak; bu mektup hiç bitmeyecek!

Oysaki, her gün birer birer eksiliyoruz; varoluş yokoluşa yenilirken, tekrar yaşayabilmek için tükenişe koşuyoruz isteksiz, satır aralarında sıkışıp kalıyor yaşanmamışlıklarımız..

Seninle sırılsıklam bir ‘bahar’ gecesi tanışmıştık. Bir bilinememezlik çekmişti beni sana..Ensemi okşayan ılık nefesin, bin yıllık rüyalarından uyandırmıştı içimde uyuttuğum dişi devi.. Bastırılmış ne varsa bir anda fırlayacakmış gibi yırtıyordu kaburgalarımı, yüreğimin atışını gizleme, heyecanımı dizginleme girişimim boşunaydı.. Bırakmıştım kendimi kollarına senin..Kayalardan süzülüp akan ışıl ışıl bir şelaleye dönüşmüştük.. Anlayamadığım, tarif etmekde zorlandığım rengarenk bir duygu yumağına sarılmıştım, kilimlere desen olmağa hazır.. Halılar gibi ilmik ilmik, çözülmesi imkansız, duygu yüklü, suya susamış toprak gibi..

O gece yarısı eve döndüğümde, çocuklarımın yüzüne bakamadım.. Uzunca bir banyo çekmek istemiyle kıvrandım..

Bu saatta mı.. içerden birilerinin ‘nerede kaldın bu saatta..’ diye sorgulayan gözleri aklıma ilişti kaldı..Gözler hapisanesinde büyütülmüş olmaklığımı kavrayamassın.. erkeklerin bunu anlamasını beklemek boşuna biliyorum …ama buna rağmen kadın olmamdan şikayetçi miyim? Hayır..

Odama kapandım.. Karar verdim, seni bir daha görmeyecektim..Utanmak mı? Belki.. hayır .. neden?

Vucudumda, evinde bıraktığımı sandığım sıcaklığın geziniyordu hala, dingin, umarsız.. Kasıklarımda bilinmez tatlı bir sancı..Hiçbir şey giymeden kuştüyü yorganımın altına süzüldüm.. Mutlumuydum.. Mutluluk bu mu demek.? Bilmiyorum..

Sanki, seni uçurumların kenarından çekip almıştım, karanlık kuyuların ağızlarından sökmüşüm ellerini..Seni, sana yabancılaşan senden kurtarmağa çalışmıştım.. Bu, sanki bana ilahi bir güç tarafından verilmiş bir görev duygusuydu..

Seni, seni tüketmeğe yeminli bir senden kurtarmıştım.. peki ya sonra.. sonrası ne olacak bu tür ilişkinin??!

‘Bu günü yaşamalız’ diyordu.. telefonda titreyen sesin.. ‘Bu günü yaşamalıyız, zira yarın kimseye vadedilmemiştir..vadedilmeyen, belli olmayan bir yarın için, bugünü zehir etmenin anlamı olabilir mi? ‘

Güneşin ilk ışıkları odama gizlice girmeğe çalışırken; biz hala telefon iki ucunda sanki sabahı müjdeme yarışına soyunmuştuk.. Nefesimiz mesafeye inad birleşiyordu bakır kablonun en sıcak yerinde..

İnanılmaz bir hızla hayatıma giriyordun.. Korkuyordum.. Ben, hiç bir yere bağlanmak istemiyordum.. Ne sana, ne bir başkasına; ne de bu ülkeye..Bu benim gerçekliğimdi.. bunu bilmen, unutmaman gerekiyordu..Ne sana, ne de bir başkasına..Tekrar evlenmek, birisinin karısı, malı olmak.. hayır bu tür ilişki ve baskıya dayanacak gücüm yoktu.. ne de böylesi bir yaşantıya hazırdım, hazır olabilirdim..Denedik.. üç dört gün birlikte olduk.. saatlarca.. konuştuk.. konuştum daha doğrusu.. seni dinlemeğe zorladım çoğu zaman olduğu gibi..sana, tanımadığın dostlarımdan bahsettim, hastalıklarından, işlerinden, mevkilerinden ve uzun boylu onlarla geçirdiğim zamanları yansıttım..Onların ‘ beni ne kadar sevdiklerinden, ne kadar anlayışlı sevecen olduklarından’ bahsettim durdum..

Konuşmayı seviyorum, kim sevmez ki?! Yemeği, gezmeyi, değişik yerler, yüzler görmeyi, onlarla tanışmayı.. seviyorum.. Bak ‘Seviyorum’ dedim.. Çünkü, bir kez olsun sana ‘seni seviyorum’ demediğimden yakındın durdun.. Peki, ‘seni sevmiyordum’ da senin  yanında ne işim vardı benim saatlarca..Bu ‘sevgi’ kelimesini sözcüklerim arasına almamamdan rahatsız olan sensin..Oysaki benim sevgim, hareketlerimde gizliydi.. onlarla ete kemiğe bürünüyordu.

‘Ben böyle yetiştim.. sevgiden uzak, yoksun..Canın isterse..işine gelirse..’ dediğimde küplere bindin..Anımsıyorsun değil mi? Senden hediye almadım diye getirdiğim yemeği çöpe fırlattın..Gözlerinde delişmen bir haz vardı..Beni okşarken de seni izliyordum, aynı gözler, delişmen ve doyumsuz.. Parmakların en gizemli yerlerimi dolaşırken aynı hırçın duygu..

‘Sevgiden’ açıldığında bana neler oluyor  bilmiyorum.. karabasanlar basıyor, boğazıma birşeyler düğümleniyor.. neden kızdığımın, çabuk sinirlenebildiğimin farkında olmuyorum belki de..Evet, belki de üstüme çok gelindiğinde böyle bir histeriye kapıldığım oluyor.. Zorlanmak istemiyorum.. hiçbir zaman, hiçbir kimse tarafından..

Beni olduğum gibi kabul etmeliydin.. tabii ki ben de seni.. seni değiştirmek, yönlendirmek gibi bir tutkum olmamalıydı; senin de..

Bazen, henüz ağzından bir kelime çıkmadan ne söylemek istediğini; ne düşündüğünü söylemeden, hemen ne düşünebileceğini tahmin edip acele davrandıklarım, seni yargıladıklarım anlar oldu, biliyorum..Seni denetlediğim anlarda, senden süphelendiğim anlarda oldu..belki sen bunları hep gördün, hissettin ama çoğunu sırf ben ‘ üzülmeyeyim’ diye bana açmaktan çekindin.. 

Bana, benden daha fazla değer mi verdin? Bilmiyorum..

Anımsarsan, ben kendimi de eleştirip, ne tür insan olduğumu tarif ettiğim zamanlar olmuştur..

Ben, sana nazaran daha açık yürekliyim, bunu biliyorum..

Bu mektup hiç bitmeyecekmiş gibi, uzayıp sana ulaşmadan son bulacak gibi bir duygu varki içimde, söküp atamıyorum..

Evet bu mektup ‘devam’ edecek.. yazıp atamadığım, yıtıp attım onca sayfaların yerini tutmasa da, bu mektup bitmeyecek, sürüp gidecek…

Ne zaman tekrar yazarım bilmiyorum..

Postacı kapını ne zaman çalar bilmiyorum..

Ne zaman, zaman bulur beni okur yanıtlarsın, yanıtlar mısın; bilmiyorum..

Bu mektup hiç bitmeyecek, yalnız bunu biliyor, bunu yazıyorum..

Seni kucaklıyorum hep

Volkan Kemal

8 Mart 2004

Diren

 Aklımızla geldiğimiz yoldan

fikrimizle geri dönmelerimize

eveleme gevelemelerimize

gerekçeler buluyor

zekamıza övgüler düzüp

havamızı basıyoruz

balonlaşıyoruz

sapıtıyoruz

saptırıyoruz

tek bildiğimiz kendi doğrumuz

tek çabamız haklılığımız

hakka çıkan yolları bir bir tıpalıyor

tekleşip

ekleşip

ekşiyip

ucuzlatıyoruz sokağın bize vadettiği nimetleri

azalıyoruz

azaltıyoruz çok sesli müziğin kulağa değmelerini

arabeskleşiyoruz

arabesk

bir arada

öteki derede

kala-kalıyoruz

sırat köprülerinde cirit atar

gühah keçilerimiz

suçumuzu maskelemeye hazır

koynumuzdaki kuzumuzu değil

vuruyoruz kendi boynumuzu

tüketiyoruz soyumuzu

yarattığımız tanrılara

tanrıçalara

adaklanıyoruz

odaklanıyoruz

adaklan

adak

ada

ad

adını koy bu devranın

sığınma deli limanlara

açıl ummana

saçıl

saçmala

ama kaçma

kendi gölgeni yamama başkasına

dedi karapanter

sırtına yüklediği sevdasını

başına sardığı belasını

alıp terkeyledi

sokağın endamı değer

cilalı kelamlı fiyakasını

terketti ağdalı düttürüsünü

yabancılaşan şalını

alını

falını

yalını

sarıldı dil-i argoya

tamah etmedi mızıkaya

nede

devletlü bandoya

vardı

asyanın eteklerine

indi

cennet-i hinde

kucakladı tamil kaplanlarını

bu ne sürmeli gözdür rap

budayı kıskandıran özdür

bu ne hurma dildir

kiraz dudak

bu ne kızıl bendir

bu ne zeytin ten

sabırla dokunmuş kilimdir

bu ne gizemli iklimdir

musonlar yağar sabah yerine

çaylar demlenir dağlarında

kulak verdi otuz yıllık sancıya

doğumu gecikmiş acıya

ne meryem olmaya

ne çarmıhta isa

nede merhem çalmaya hevesliydi

çürümüş yaraya

dengesiz kavgaya

adaydı aday olmasına

dişi kaplana sevdalanmasına

engel değildi hiçbir adem

kobra gülüşlü dişleri badem

bademdi

içmeğe hazırdı

nazırdı

lebi şarabın tadı kekri olsada

hind çeviziyle mezelendi

yüreğindeki alev

bir kere daha tazelendi..

başlarında kızıl güller gerili

dağların doruğuna yöneldi

yağmur ormanlarına daldı

kınalı ceylanları selamladı

kara başlı sütlü memelerine

takılı kaldı

gözlerinin sönmek bilmeyen feneri

çoştu çoşturdu

ortak kavgaya gerilmiş düşlerini

güne çıkardı parlak dişlerini

gürledi

dalgalandı nehirlere kavuşan sallar

açıldı han-ı kapılar

yürüdü karınca atlılar

sürgün verdi renklerin yeşili

ebemkuşağı ile dallandı

budaklandı

çınarlaştı

köklerimiz aynı damardan gelir

aynı kan dolaşır

besler yaralarımızı

akar duru

ılık

aynı isyan bayraklaşır

dur der

bu kısır döngüye

aynı yenilgiyle bilenir

gözlerimizin feri

ayrı dersler çıkarsakta

aynı çatlağa sızar suyumuz

aynı havadan

beslenir nefesimiz

ayrı dilden

çığırsakta türkülerimizi

aynı sazla çalınır

ezgilerimiz

ayrı acıyı yaşasakta

aynı gözden akar yaşımız

aynı ağıdı paylaşır

aynı toprağa düşer başımız..

dedi ve eğildi karşısında

anılarla çoğalanların

vurdu ayaklarını

adımlarla tükenmeyecek yollara

yüce tepelere tırmanmak için akli denge

hedefte şaşmamak için sevdalı yürek 

bastığın yerde kayalaşmak için güvenmek

kanatsız uçmak için özgürleşmek gerek

kaf dağını aşmak yare ulaşmak için

istersen eğer

dedi

aldı başını

taktı canını dişine

direnişine

direniş

diren

dir

Volkan Kemal